วนาทิพย์ ชาตรี ผู้หญิงร่างท้วม ใส่เสื้อม่อฮ่อม สวมแว่นตา พายถุงย่าม อดีตพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ทำงานมานานกว่า 17 ปี เมื่อปี พ.ศ.2555 มีเหตุให้ต้องออกจากงานและกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน อย่างที่เกริ่นนำคำอาจจะรุนแรง แต่คือ ความในใจที่เคยเกิดขึ้นของวนาทิพย์ ที่ครั้งหนึ่งเคยป่วยเรื้อรัง หลายโรครุมเร้า
วนาทิพย์ ชาตรี เล่าว่า เขาป่วยตั้งแต่ตอนที่ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชน อาการหลายโรค ทั้งลมชัก ภูมิแพ้ เลือดจางและโรคตับอ่อนอักเสบ มีอยู่วันหนึ่งที่เดินทางไปทำงาน ระหว่างทาง อาการลมชัก กำเริบแบบไม่รู้สึกตัว ในขณะขับรถจนทำให้ประสบอุบัติเหตุหน้าโรงเรียนในอำเภอเอราวัณ อาการลมชักที่เป็นชั่วขณะ จะไม่รู้สึกตัวแม้แต่หน้าลูกยังลืม เวลานอนก็จะกระตุก คุยอยู่ดี ๆ ก็จะนิ่งไปเลย สมองหยุดทำงานชั่วขณะ แขนขาอ่อนแรงทำอะไรไม่ได้
อาการรุนแรง การเดินทางไปรักษาไกลขึ้น ค่าใช้จ่าย สุขภาพจิตย่ำแย่ลง
วนาทิพย์ กล่าวว่า นอกจากลมชัก ยังมีอีกโรคคือภูมิแพ้ แพ้ทุกอย่างโดยเฉพาะอาหารที่มียาหรือสารเคมีปนเปื้อน ยังมีเลือดจางและตับอ่อนอักเสบอีก แค่โรคเลือดก็ควบคุมทุกโรคแล้ว เกิดคำถามและสงสัยมาตลอดว่าเวลากินอะไรที่มีสารพิษก็จะมีอาการชักไม่หยุด ก็เลยประเมินจากตัวเองและคิดเอาเองว่างั้นก็หยุดกินอาหารที่ปนเปลื้อนพวกนี้อาการก็น่าจะดีขึ้น ไปหาหมอรักษากินยาพบจิตแพทย์ เข้าไปรักษาตัวที่ รพ.ท่าลี่ จ.เลย หมอวินิจฉัยว่าอาการชักไม่หยุด อาจเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วก็ให้กลับบ้าน ช่วงนั้นประกันสังคมยังไม่หมดอายุ ก็เลยขอส่งตัวไปที่ ร.พ.ศรีนครินทร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หมอนัดให้ไปตรวจที่และใช้ทุกเครื่องมือที่มีตรวจหาสาเหตุตามอาการของโรค หลังจากตรวจเสร็จ ก็ส่งไปที่คลินิกเฉพาะทางแล้วนัดไปตรวจที่ขอนแก่นทุกเดือน เข้าพบแพทย์และต้องพบจิตแพทย์ด้วยทุกครั้ง ช่วงกินยาเป็นเวลาครึ่งปีจะมีอาการมึน ๆ เบลอ ๆ คุยไม่รู้เรื่อง กว่าจะปรับตัวและอยู่ตัวก็ใช้เวลานาน
ระหว่างเข้ารักษาตัวเงินเก็บที่หามาได้ก็หมดไปกับค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าอาหารและค่าอื่น ๆ ต้องยืมเงินเพื่อมารักษาตัวเอง ยืมอย่างเดียวเพราะไม่มีเวลาไปหาเงินหนี้เลยเพิ่ม (ขณะที่พูดถึงเรื่องการรักษาแววตาของพี่อรเอ่อและคลอด้วยน้ำตา) ก็เลยตัดสินใจไม่ไปรักษาที่ขอนแก่น ด้วยอาการของโรคนี้มีโอกาสเป็นภาวะซึมเศร้า สภาวะทางจิตย่ำแย่ น้อยใจในตัวเองทำอะไรไม่ได้ ต้องให้แม่แก่ ๆ อายุ 70 ปี มาคอยดูแล ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ซักผ้าขี้ ผ้าฉี่ คอยดูแลเราเหมือนตอนเด็ก แกคงเหนื่อยก็ได้แต่บ่นน้อยใจ
ทบทวนการรักษา เริ่มปรับอาหารการกินในครัวเรือนสู่อาหารปลอดภัย
กลับมารักษาตัวที่บ้าน พี่เอาตัวยาที่ได้จากโรงพยาบาลศรีนครินทร์มาให้หมอที่โรงพยาบาลท่าลี่เทียบดูว่ามียาตัวไหนที่ใกล้เคียงกันไหมหรือใช้แทนกันได้ หมอบอกว่ามีเป็นยาตัวเดียวกัน ถือว่าโชคดีพี่เลยรักษาตัวเอง กินยา นั่งสมาธิ ไม่กินข้าวเย็นกินแต่ผลไม้ที่มีในสวน
บำบัดตัวเอง อะไรที่เขาว่าดีหามากินหมด กินยาที่โรงพยาบาล บวกกับสมุนไพรและกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนสมัยก่อน ตื่นมามีกาน้ำร้อนตั้งไว้ ดื่มน้ำอุ่น จากการประเมินตัวเองก็เริ่มค้นหาข้อมูลว่าจะมีสมุนไพรอะไรบ้างที่กินแล้วบำรุงเลือดจากผู้เฒ่า พ่อ แม่ พบว่าฝางสามารถช่วยฟอกเลือดบำรุงเลือดขับน้ำคาวปลา นอนพักผ่อนให้เพียงพอ เพียงพอของพี่คือง่วงตอนไหนให้นอนเลย เพื่อให้สมองได้พักจริง ๆ ตื่นตอนไหนก็ตอนนั้นจะไม่ตั้งปลุก ให้ร่างกายได้ตื่นเอง ทุ่มหนึ่งพี่ก็นอนแล้วถ้าง่วง ปี 2555-2558 อาการของพี่ดีขึ้นไม่ชัก แต่ก็ยังกินยาอยู่ปกติและออกมาหางานทำในอำเภอ ช่วงแรก ๆ ก็มีอาการเวียนหัว ปวดหัว แต่ภายในช่วง 2 ปีไม่มีอาการชักเลย ก็ทำให้ย้อนนึกถึงคำที่อาจารย์หมอที่ขอนแก่น บอกว่าถ้าไม่มีอาการชักภายใน 2 ปี ก็มีโอกาสหายและใช้ชีวิตปกติ ระหว่างนั้นก็ขอหมอหยุดยาแต่ก็ยังไปพบหมอนัดดูอาการตลอด นัดช่วงแรก 6 เดือน 1 เดือน 3 เดือน และนัดห่างไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้อาการดีขึ้นมาก สามารถออกมาพบเจอผู้คนและทำงานได้อย่างมีความสุข
ใส่ใจในอาหารการกิน ปลุกทุกอย่างที่ปลอดภัยและเป็นประโยชน์กับตัวเอง
วนาทิพย์ ชาตรี กล่าวว่า ตอนนี้ปลูกทุกอย่างให้ตัวเองกินก่อน กินแล้วปลอดภัยดีกับสุขภาพเราที่สุด ปลูกแบบไม่เอาสารเคมีเลย ปลูกแรก ๆ ก็ตายหมด แต่ก็ทดลองและทำมาเรื่อย ๆ จนเดี๋ยวนี้รวมกลุ่มกับคนในชุมชนที่ทำเหมือนกันมาทำร่วมกัน และส่งผลผลิตที่ปลูกเองในสวนให้กับโรงพยาบาลท่าลี่และโรงพยาบาลเลยเพื่อนำมาประกอบอาหารให้กับผู้ป่วยอยากบอกคนที่ยังไม่ป่วย เริ่มป่วยและคนที่กำลังป่วยอยู่ มีโอกาสจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ก่อนที่จะเป็นหนักนอนเป็นอัมพาต เมื่อถึงตอนนั้นเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้และทำอะไรไม่ได้ไปตลอดชีวิต วนาทิพย์ ชาตรี(อร) อดีตพนักงานบริบัษเอกชน ไร่วิธโชติ เกษตรอินทรีย์ อำเภอท่าลี่ จังหวัดเลย
เรื่องและภาพ : แสงระวี ดาปะ
